Dior Spring–Summer 2026 by Jonathan Anderson
ปารีสยามบ่ายในสัปดาห์แฟชั่นที่อากาศเย็นผิดฤดูกาล เสียงฝีเท้าของแขกหลายร้อยคนก้องเหนือพื้นหินอ่อนกลางสวน Tuileries ก่อนจะเงียบลงเมื่อไฟในเต็นท์มหึมาดับพรึบ เหลือเพียงแสงกระพริบจากจอขนาดยักษ์ที่ทอดตัวเหนือรันเวย์หินอ่อนสีเทา ตัวอักษรสีขาวปรากฏขึ้นอย่างท้าทาย
“DO YOU DARE TO ENTER THE HOUSE OF DIOR?”
ประโยคเดียวที่เป็นได้ทั้งคำเชิญและคำเตือน เปิดฉาก debut show ของ Jonathan Anderson ในฐานะครีเอทีฟไดเร็กเตอร์ฝ่ายสุภาพสตรีคนใหม่ของ Dior
สิ่งที่ตามมาไม่ใช่เพียง “หนังแฟชั่น” หากคือการโจมตีเชิงจิตวิทยาต่อผู้ชมที่พกความคาดหวังมาเต็มกล่อง Anderson มอบหมายให้ผู้กำกับสารคดีอังกฤษ Adam Curtis เจ้าของสไตล์คอลลาจภาพข่าวและแรงสะเทือนทางสังคม มาสร้างภาพยนตร์เปิดโชว์ตัดต่อฟุตเทจโชว์ Dior ยุคก่อน ผสานภาพขาวดำของหญิงสาวในหนังสยองขวัญยุค ’60s และฉากจาก Psycho ของ Hitchcock กลายเป็นภาพลวงระหว่าง “ความงามกับความสยอง” ที่บีบให้ทุกสายตาลุ้นจนนั่งไม่ติด หนังฉายอยู่บน พีระมิดกลับหัว เวอร์ชัน bouleversé ของพีระมิดกระจกหน้า Louvre สัญลักษณ์ของ “การกลับด้านประวัติศาสตร์” ภาพทั้งหมดย้อนหมุนอย่างบ้าคลั่ง ก่อนถูกดูดลงสู่กล่องรองเท้า Dior ที่ปลายพีระมิด ราวกับ Pandora’s Box ที่ไม่มีวันปิดสนิท“ผมชอบภาพกล่องที่ไม่มีวันปิด” Anderson ว่าไว้หลังเวที “เพราะแฟชั่นก็เป็นแบบนั้น มันไม่เคยนิ่งพอจะปิดฝาได้” และเมื่อไฟสาดลงบนรันเวย์ กล่องนั้นก็เหมือนถูกเปิดออกจริง ๆ มานิต มณีพันธกุล @kaimanit รายงาน
คืนนั้น Dior ไม่ได้เชิญแค่ผู้ชม แต่เชิญทั้ง “จักรวาลของความคาดหวัง” ให้เข้ามาแน่นฟรอนต์โรว์ ไล่ตั้งแต่ Anya Taylor-Joy, Charlize Theron, Jennifer Lawrence, Jisoo, Jimin, Greta Lee, Rosalía, Willow Smith ขณะที่กึ่งกลางแถว Delphine Arnault นั่งระหว่างสุภาพสตรีหมายเลขหนึ่งของฝรั่งเศส Brigitte Macron กับ Johnny Depp แอมบาสเดอร์กลิ่น Sauvage ภาพนั้นคือแผนที่อำนาจฉบับย่อของ Dior ยุคใหม่ ในจังหวะที่โลกกำลังรอฟังว่า “บทถัดไปของแฟชั่นหรูในมือ JWA” จะพูดอะไรให้เกินกว่าความสำเร็จล้นหลามยุค Loewe
Anderson ขึ้นรันเวย์ครั้งนี้ในฐานะ ดีไซเนอร์คนแรกที่คุมทั้ง Dior ผู้ชายและผู้หญิง ความคาดหวังจึงสูงเสียจนแทบกลืนเขาเอง เขายอมรับตรง ๆ ว่า “ผมไม่เคยอยู่ภายใต้แรงกดดันมากขนาดนี้มาก่อน… มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว เราเคยมีช่วงที่ ‘การชอบแฟชั่น’ เป็นเรื่องเท่ แต่ตอนนี้ดูเหมือน ‘การทำลายแฟชั่น’ จะเท่กว่า ทุกคนมีความเห็น ทุกคนพร้อมตัดสินทันที ผมเลยอยากเริ่มด้วยการถามกลับว่า คุณกล้าจะเข้ามาในบ้านหลังนี้จริงหรือ?”
ดังนั้น Dior SS26 จึงไม่ใช่การเฉลิมฉลอง หากเป็น การท้าทาย เขาเรียกวิธีคิดของตัวเองว่า “Rewiring the Everyday” เดินสายไฟใหม่ให้ชีวิตประจำวัน ยืมไวยากรณ์แบบ Loewe มาใช้ หยิบสิ่งคุ้นตามา “บิด” ให้ผิดรูปแต่ยังมีตรรกะในตัวเอง ทั้งเสื้อ silk jersey กับเลกกิ้งติด tuxedo bib, กระเป๋าหนังจระเข้ใบจิ๋ว หรือ Bar jacket ตำนาน Dior ที่ถูกย่อจนคล้ายเสื้อตุ๊กตา จับคู่กระโปรงจีบรอบที่ปลิววาบเหมือนกระโปรงพละของนักเรียนหญิง “ผมไม่อยากสร้างกองทัพของคนที่ดูเหมือน ๆ กัน ผมอยากเห็นผู้หญิงที่แตกต่างกัน” เขาย้ำ “เพราะถ้าทุกคนถูกทำให้คล้ายกันหมด มันก็ไม่ต่างจากสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นในโลกตอนนี้”
รันเวย์ทั้ง 74 ลุค จงใจ “ไม่เป็นระเบียบ” อย่างคิดมาแล้ว เดนิมครองพื้นที่อย่างไม่เคยเห็นมาก่อนในโชว์ Dior ทั้งซีด ทั้งขาด ทั้งจับคู่กับ cape หรือแจ็กเก็ตโครงทหาร เสริมด้วยหมวก tricorne ฝีมือ Stephen Jones ซึ่ง Anderson บอกว่า “ผมอยากให้มันดูเหมือนเครื่องบินทิ้งระเบิด stealth แบน เรียบ และน่ากลัวนิด ๆ” บางสายตาอาจตีความว่าเป็นการ “ทำให้ Dior ดูเด็กลง” แต่แท้จริงนี่คือความตั้งใจจะสูบฉีดชีพจรให้แบรนด์กลับมามีเลือดเนื้อ “ผมโตมากับภาพของ John Galliano ที่ Dior” เขาบอก “เขาคือเหตุผลที่ผมหลงรักแบรนด์นี้ ผมอยากเคารพความบ้าคลั่งแบบนั้น และสร้างความบ้าคลั่งของผมเอง”
มองใกล้ ๆ Anderson ไม่ได้ทิ้ง heritage หากเพียงหักองศาให้คมขึ้น ทั้ง Bar jacket เวอร์ชันย่อส่วน, bubble dress จากลูกไม้บางราวควัน, plissé satin ที่ตัดปก lace แข็งเป็นสันหลังคาให้ชุดลื่นไหลด้านล่าง ทั้งหมดคือการเล่นระหว่าง “harmony and tension” สมดุลกับแรงตึงในเส้นเดียวกัน ช็อตเด่นมีตั้งแต่เดรส hydrangea silk tiers สีงาช้างบนนางแบบ Julia Nobis คือ ดอกไม้โปรดของ Monsieur Dior ที่ถูกตีความเป็นชั้นผ้าโปร่งไปจนถึงลุค massive culottes กับเสื้อ smock จีบรอบ และผ้าลูกไม้ดำคลุมหน้าที่ลากยาวเป็นหาง พร้อม tricorne เป็นการคารวะ Yves Saint Laurent ช่วงเวลาสั้น ๆ ที่เขาเคยสร้างไว้ให้ Dior “ผมหลงใหลดอกไฮเดรนเยีย มันสวยราวกับยอมตายได้ในพริบตา” Anderson ว่า “เหมือนความงามบางแบบที่เรายอมให้โรยรา เพื่อจะจดจำมันได้ยิ่งกว่าเดิม” ดีไซเนอร์คนเก่งเล่า “ผมรักช่วงเวลาของ Saint Laurent ที่ Dior มันเต็มไปด้วยความไม่มั่นคง แต่ก็อุดมด้วยความงดงามที่ ‘ยังทำไม่เสร็จ’ ผมอยากเก็บความรู้สึกนั้นไว้ “ความไม่มั่นคง” จึงกลายเป็นธีมซ่อนของโชว์ ทั้งในตัวเสื้อผ้าและสภาวะของวงการเอง Anderson ตอบโลกที่เสียงดังเกินไปด้วย “เสียงกระซิบ” “ทุกคนพยายามตะโกนแข่งกันให้คนฟัง แต่หลายครั้งสิ่งที่ทรงพลังที่สุดคือการพูดเบา ๆ แล้วปล่อยให้เสื้อผ้าทำหน้าที่ของมัน”
ผลลัพธ์จึงไม่ใช่ภาพหวานชวนฝันตามที่คาดหวัง หากแต่เป็นภาพใหม่เกินคาดเดา ที่เรารักและหวาดหวั่นไปพร้อมกัน เสื้อผ้าไม่หวานแต่เซ็กซี่ในอารมณ์ บางลุคดูสั่นไหวรุนแรงแบบ Galliano บางลุคดูนิ่งงามในแบบ Anderson ทว่าท้ายสุด ทั้งหมดคือ Jonathan Anderson อย่างไม่ผิดเพี้ยน “ผมไม่ได้อยากให้ Dior กลายเป็น Loewe” เขาย้ำ “ผมอยากให้ Dior เป็น Dior แต่เป็น Dior ที่ยังมีชีพจร”
ฝั่งธุรกิจ Delphine Arnault รู้ดีว่านี่คือความเสี่ยงที่มีราคา Dior คือแบรนด์หลักของ LVMH ในปีที่ตลาดลักชัวรีทั่วโลกเริ่มชะลอตัว (2025) การวางตำแหน่งให้ Anderson จึงไม่ใช่แค่งานศิลป์ แต่คือยุทธศาสตร์การกู้ชีพทางวัฒนธรรม and it works: หนังของ Adam Curtis กลายเป็นไวรัลชั่วข้ามคืน “กล่องรองเท้า Dior ที่ปิดไม่ลง” กลายเป็นมีม ภาพฟรอนต์โรว์เต็มไปด้วยสตาร์ถูกแชร์นับล้าน earned media value ทะยานใน 48 ชั่วโมงแรกขณะเดียวกัน “ของขาย” ก็พร้อมสรรพ เริ่มที่กระเป๋า Cigale ซึ่งหยิบแรงบันดาลใจจากเดรสโบราณชื่อเดียวกัน ถูกวางตัวเป็น next “it bag” ของปี 2026 หากกำหนดราคาได้พอดี และรองเท้าจาก Nina Christen ที่ไล่ตั้งแต่ loafers เท่ ๆ ถึง mules ตกแต่งดอกไม้ยักษ์โทน slightly grotesque chic ครบทุกช่วงราคาและรสนิยม
ท้ายที่สุด เมื่อมีคนถามถึงแรงกดดันที่ต้องแบกทั้ง Dior ชาย–หญิงไว้บนบ่า Anderson เงียบไปชั่วครู่ก่อนตอบเรียบง่ายว่า “มันไม่ใช่เรื่องว่าจะถูกหรือผิด มันคือการทำงานกับ ‘ความคิด’ และตรงนั้นแหละที่แฟชั่นที่ดีควรเริ่มต้น”
บางทีนี่เองที่ทำให้ Dior SS26 รู้สึกเหมือน Pandora’s Box ที่ยังเปิดอยู่ อัดแน่นด้วยเสียงวิพากษ์ ความกลัว ความหวัง ความไม่แน่ใจ และความงามที่ “ยังไม่สมบูรณ์” แต่กลับมีชีวิตอย่างน่าประหลาด ในโลกที่ทุกแบรนด์ตะโกนสุดเสียง Dior ภายใต้ Jonathan Anderson เลือก “พูดเบา ๆ” แล้วปล่อยให้ทั้งห้อง “เงียบฟัง”และลุ้นต่อหลังจบโชว์อย่างมีความหมาย
เพราะบางครั้ง การกล้า “เปิดกล่องจุ่มอีกครั้ง” ทั้งที่รู้ว่าเสี่ยง ก็คือความกล้าหาญชนิดหายากที่สุดของแฟชั่นวันนี้ และเราก็พร้อมเชียร์ให้ JWA เจอ “ตัวซีเคร็ต” ที่เขาตามหา ในไม่ช้า หลังจากนี้…
